Në Televizion shkova në një kohë kur, siç jam shprehur në një nga vjershat e vëllimit humoristik Më shtatë fiks”, të ilustruar nga i famshmi Tefë Palushi, mbledhjet-tërkuzë nisnin në të ngrysur e mbylleshin në agim.
Na duhej të luftonim parreshtur me pasojat e „punës armiqësore” jo të një, por të disa „grupeve antiparti”.
Iu përvesha punës me përkushtim. Krahas emisioneve televizive, flisja edhe në radio rumanisht e italisht, ngandonjëherë edhe në gjuhë të tjera, ose vëzhgoja transmetimet në gjuhën frënge etj.
Përktheja filma shkencorë nga italishtja.
Të gjitha falas. Jetën vetjake e familjare e bëra lanét.
Qëndra e rëndesës e punës sime u bënë emisionet „Ngjarje dhe data, figura të shquara”, të cilat i përgatitnim: gjysmat unë dhe gjysmat Aziz Gjergji, gazetar tepër i aftë, modest e i çiltër.
Shkonim aq mirë me njëri-tjetrin saqë u bënte përshtypje jo pak njerëzve.
Mor po si shpjegohet që nuk jeni grindur asnjëherë ju të dy?” më tha një ditë Kiço Kapetani, instruktor në Drejtorinë e Shtypit në Aparatin e KQ të PPSH.
Me sa dukej shqetësohej ngaqë nuk i bënim jehonë thënies dialektike:Kontradiktat çojnë në zhvillim”.
I njëjti Kiço më pat porositur, vite më pas, të mos i bëhesha krah gazetarit Astrit Nuri, kur ndaj këtij të fundit thurri një intrigë e quajtura Lu.Xha., e cila më vonë do të bëhej zëdhënëse e Ministrisë së Rendit. Natyrisht, edhe pse Kiço Kapetanin e kisha mik, nuk ia dëgjova këshillën”.
Puna në Televizion ishte jashtëzakonisht delikate.
Shpeshherë merrnim miratim ose porosi drejtpërdrejt nga drejtori përkatës në Aparatin e KQ të PPSH, Miti Tona, njeri me horizont, modest e i matur, por edhe tepër i ngurtë.
Lupa zmadhuese ishte një nga mjetet tona të punës.
I bënim sytë katër që të mos na dilte në ekran ndonjë fytyrë „tradhtari” apo „elementi antiparti”. Gjithashtu, personat që intervistoheshin, kalonin nëpër sita të imta.
Për Lajm-shqip
Kopi Kyçyku
