Në përkujtim të 80-vjetorit të ndarjes së Migjenit të madh. Në përkujtim të 80-vjetorit të ndarjes nga jeta të Migjenit të madh. Marrë nga libri im “Pak dritë”. Botuar këto ditë.
Në përkujtim të 80-vjetorit të ndarjes nga jeta të Migjenit të madh.
O dhembje krenare e shpirtit që vuan,
Sy indiferentë s’e qetojnë mjerimin!
Nën leqe lajkash mbi ne u rrëzuan
Qiejt e shpresës, pa e parë agimin.
Të dy, o Migjen, qenkemi si binjakë,
Vuajtës të një bote të rënë në kllapi.
Për trofe lavdie s’bëhemi ortakë,
Ta ndajmë, përlajmë, egras si lubi.
Ca dhembje i durojmë gjer në agoni,
Stoikë si mali që duron e hesht.
Sizifë të fatit, të fatit tonë të zi,
Me ëndrrën e shpresës që kurrë s’na resht.
Po kush na dëgjon, vëllai im Migjen?
Zotat kollarisur fluturojnë me taksi.
Tollumbat e Lulit po lehin si qen,
Lidhur për qafe nga një zinxhir i ri.
Ka qen të tjerë që lehin pas erës,
Gjahun e nuhatin si Rastinjakë.
Pas krimesh hiqen të mjerë, përderës,
Ar i rremë që maskon shpirtpilatë.
Në këtë xhungël ne ecim e ecim,
Me dhembjen krenare në trutë e qetë.
Kur duhet të bërtasim, qajmë e qeshim
E sytë e fatit i zgafullojmë nga retë.
*
Dhe pranvera erdhi…
Fusha e male u dehën prej blerimit.
Nën puthje rrezesh nëpër sythe e bisqe,
Supeve të mollës po çmenden lulet.
E shtati u ndrin nën vezullime xhixhe.
Dhe zemra më ngrohet…
Me lule të bardha të bëjmë një kurorë.
Ballit të nuseve të pinë ylberë,
Të shpërthejë vullkan buzëqeshja rinore.
Dhe hov i dashurisë të shqyejë çdo derë.
Dhe hovi zbrazet…
Kindat e vellos i shkund kat më kat.
Nga shpirti i ri më buiset një këngë.
Lajv të harbojë nga zemra në zemër.
Ngado të ecë krenare si nuse e rëndë.
Dhe pranvera qeshet…
Në sytë e saj dielli gjen folenë.
Kraharori i kohës të zbrazë veç hare,
Me vrullin rinosh të pushtojë qiejt.
Yjet të vallëzojnë me një dritë të re.
*
Sa ”kangë të pakëndueme” lamë, Migjen,
Sa brenga ndrydhëm kaq e kaq vjet!
Lypës të mjerë përndjekës si qen.
Që leh më kot dhe ha zotin e vet.
Dhe heshtim si guakë nga ulërimat,
Që bosët me kollare tundin pyllin të tërë.
Nën brenga rrimë e hamë psherëtimat
E veten mallkojmë që ne të na zërë.
Oo, po ku ta çoj këtë dhimbë krenare?
Mulliri i jetës tërë kockat na i bluan.
Ta varim medalion zyrave qeveritare,
Që dhembje njeriu kurrë nuk provuan.
O, si s’pëlcasim më dysh, Migjeni im!
Nga shpirti i vrarë kullon helmi i zi.
Dhimbë krenare, po të lë një urim:
Këngët e pakënduara mos m’i bëj ti fli.
Sa “kangë të pakëndueme” lamë, Migjen,
Dhimbja e unshme përbrenda na bren.
Brengë e krisur si qielli nga rrufetë,
Ndjekur nga fati që na leh si qen.
As këngë s’na dalin zemrave si zjarr,
Vdekja ka frikë dhe vdekjen në varr.
Trishtim i mjerë ofshan pa shërim,
Në shpinë më merr, në kurriz e marr.
O, po ku ta çoj dhimbën krenare,
Kur bota përtallet nga lakmi barbare?
Hesht, Migjen, mulliri shpirtin na bloi
E krundet i shesin një thes me pare.
O, si s’kam një grusht të fortë,
Në zemër të ta ngjesh, o djalle botë!
Me hovin pa fre, në një qiell të ri,
Dielli i shpresës të ndrijë i plotë.
Për Lajm-Shqip
Rakip Zhguni
