E vërteta është se amerikanët janë të magjepsur me mbretërinë e Britanisë së Madhe dhe pas kësaj mund të qëndrojnë 1001 arsye
Ana Marie Cox, The Guardian
Tërheqja amerikane për mbretërinë britanike, mund të lidhet me faktin se konsiderohet si diçka krejtësisht e huaj, apo se ndoshta ata e adhurojnë? E vërteta është se, amerikanët janë të tërhequr nga familja mbretërore dhe për këtë nuk ka farë dyshim. Keit Midëllton është një objektiv tërheqës për interesin e tyre; në kohët e sotme moderne imazhi mbretëror nuk është zbehur aspak. Nëse vazhdojmë të flasim për këtë fakt, gati tre milionë amerikanë ndoqën martesën e Karlit me Kamilën, si një kometë në një natë pa yje … Amerikanët gati u bënë me mbret. Kongresi Kontinental ishte kaq shumë i mrekulluar me Xhorxh Uashington, sa propozoi për të shndërrimin në një mbret. Për më tepër, amerikanët janë shumë shqetësues, por të vendosur në adhurimin e drejtuesve të tyre përtej fuqisë aktuale që ata zotërojnë. Kur presidentët bëhen të njohur (në të vërtetë ne shqetësohemi për këtë gjë), kërkojmë me këmbëngulje që ata ta zgjerojnë pushtetin që kanë edhe më shumë në jetët tona. Çfarë nënkuptonte miratimi i aktit patriotik të SHBA-së, vetëm se rezultatin që sillte besimi te qeveria-lordi – mbrojtës i njerëzve? Në rastin kur presidentët nuk janë të njohur, i akuzojmë ata për problemet tona, sikur në të vërtetë të ishin ata që na kanë krijuar kaq shumë probleme të përditshme. Obama ka rritur çmimin e naftës! Mishel po mbaron mishin! Supozimi se Zonjat e Para, janë ato të cilat kanë më tepër pushtet se të gjithë, është në të vërtetë një ndër lidhjet më të çuditshme me të shkuarën tonë mbretërore. Një familje presidenciale, në fakt funksionon tamam si një martesë normale, ku humori i bashkëshortëve dhe kontributi që ata bëjnë është një ndër faktorët më të pashmangshëm në vendimmarrjen e tyre si brenda dhe jashtë marrëdhënies. Në fakt, preferohet të besohet se Hilari Klinton ka arritur aq lart sa është për shkak të punës së saj, aftësive dhe njohjes së emrit që mban, sesa për shkak të besimit të përgjithshëm se ajo është “pretendentja për fronin”. Por, përmendim familjen Bush që kandidoi për president, si dhe klanin Kenedi si burim i pakundërshtueshëm kandidatësh që tregojnë për një dëshirë drejt dinastisë. Duke fantazuar rreth strukturës drejtuese amerikane, të paktën pjesërisht, trashëgimia nuk është tamam e vërteta e çështjes. Duhet thënë se, dinastitë tona reale nuk ekzistojnë në qeveri, por në asete. Duke qenë se tatimi mbi pasurinë është miratuar që në vitin 1916 (tashmë ligji mbi tatimin e të ardhurat), përdorimi i të cilit në të gjitha rastet pasqyron faktin se shumica e njerëzve në Shtetet e Bashkuara e fillojnë nga hiçi – dhe më pas shumica e pasardhësve lindin me të ardhura pjesërisht të konsoliduara. Referuar një studimi të vitit 2000, 92% e amerikanë nuk trashëgojnë asgjë, por kjo shifër pasqyron 8% të amerikanëve, të cilët trashëgojnë asete, 1.6% tjetër që gëzojnë 100000 dollarë dhe një 1.1% tjetër që përfitojnë nga 50.000 deri 100.000 dollarë. Pjesa e mbetur, 0.6% e përfituesve kanë të ardhura në kufirin e 5 milionë dollarëve, ose më shumë, nivel ku përcaktohet e ashtuquajtura “tatimi mbi pasurinë e trashëguar”. Një studim i vitit 1997, tregonte se gjysma e më të pasurve të Amerikës trashëgonin të ardhura të paktën prej 1 milion dollarësh, një fillim i mbarë, që shumica e amerikanëve as nuk mund ta imagjinojnë. Si pjesa më e madhe e mekanizmave, të cilët lejojnë që të pasurit të pasurohen edhe më shumë, shumica e amerikanëve janë të bindur vetëm për ndikimin që mund të kenë këto mekanizma: fakti se të pasurit janë në të vërtetë jashtëzakonisht shumë të pasur. Ideja se, qeveria mund të ndërhyjë për zgjidhjen e padrejtësive të shkaktuara si rezultat i këtyre mekanizmave duket si dhunim i traditës, më tepër sesa një fillim i ri. Debati aktual mbi taksat është një shembull i rëndësishëm i kësaj përmbledhjeje të shkurtër – lëvizja për të rritur taksat 2%, duke përfituar kështu nga 35% në 39.6%, vazhdon të shënojë koeficientet e taksave më të ulëta në të gjithë historinë. Ligjet të cilat kufizojnë krijimin e dinastive janë pjesë e një traditë shumëvjeçare: “ligjet kundër përjetësisë” janë pjesë e ligjit zakonor (common law) i hartuar në 1682, me qëllim, heqjen e së drejtës së aristokracisë, për të trashëguar në mënyrë arbitrare transferimin e pasurisë nëpër breza. Amerikanët gjithashtu nuk janë në gjendje të protestojnë instrumentet të cilat ndërtojnë dinastitë financiare, sepse ata në mënyrë të mjegullt e dinë se cilët janë më të pasurit. Ndoshta, po të trashëgonin tituj, siç ndodh në rastin e Keit Midëllton – edhe në Amerikë këta persona do të mbushnin faqet e revistave.
15.12.2012
Burimi: Gazeta Shqip
