Një nënë duhet të jetë e gatshme të sakrifikojë dëshirat e saj për të siguruar nevojat e fëmijës. Jo vetëm nevojat fizike siç është ushqimi, rrobat dhe strehimin por edhe nevojat emocionale gjithashtu. Një nënë duhet të dëgjojë fëmijën, të kalojë kohë duke u marrë me aktivitete të ndryshme së bashku dhe duke qenë të gatshme për tu përgjigjur për çdo lloj pyetjeje që ai/ajo mund të ketë. Këto ide mund të tingëllojnë të qarta dhe madje pak elementare për disa por shumë nëna e kanë me mungesë ketë tipar të karakterit dhe vendosin të zgjedhin për t’i ndjekur pas përpjekje egoiste. Në fund të fundit fëmijët që ndihen të lënë mënjanë do të shikojnë të tjerët dhe do të shkojnë te tjerët për të përmbushur boshllëkun në jetën e tyre.
“Kur kuptova se isha shtatzënë, isha në qiellin e shtatë dhe burri im gjithashtu. Lindja ishte shumë e vështirë, stafi i spitalit nuk më ndihmoi shumë. Ata më shkatërruan, por jo vetëm mua, madje edhe Victorian-n time të vogël. Ajo lindi me hipoksi dhe me gjendje hidrocefale, pneumoni dhe paralizë cerebrale. Vajza ime ishte nën një aparat të frymëmarrjes artificiale dhe vetëm pak lëvizte duart e saj.
Mjekët më thanë: ‘Lëreni në jetimore, pse keni nevojë për të? Ajo do të mbetet në gjendje vegjetative! Ju do të jeni në gjendje të mbeteni shtatzënë përsëri!’
Isha e heshtur, nuk dija çfarë të thoja. Edhe burri im nuk tha asgjë. Pastaj në një pikë të caktuar ai më pa dhe më tha: ‘Mjekët kanë të drejtë, është më mirë të heqësh dorë!’
Ai mendoi se do ta mbështesja. Por vijoja të heshtja, sepse e dija që kurrë nuk do ta lija fëmijën tim. Ndjeva shumë dhimbje, jo fizike, por morale. Kur mësoi se nuk do ta braktisja kurrë, ai pranoi se nuk mund të jetonte .kështu dhe ne u ndamë. Po, e mora veten dhe u ktheva në shtëpi. E dija që nuk do të ndieja nevojën për të jetuar më, dëshiroja të kujdesesha vetëm për Victoria-n gjatë gjithë kohës, pasi ajo ishte e sëmurë. Çdo ditë unë flisja me të dhe dukej se ajo më kuptonte.
Por ilaçi i lirë që qeveria më dha nuk ishte i mjaftueshëm. Në një moment të caktuar ndjeva se nuk mundja më. U përpoqa të kërkoja burrin për ndihmë, por më shmangu. Dëshpërimi filloi të më pushtonte. Mbylla derën e shtëpisë sime, kështu që askush nuk mund të hynte. Shkova në dhomë, hapa dritaren dhe qëndrova në dritare. Desha të bëj vetëvrasje!
“Kur vajza ime lindi, burri im më tha se nuk e donte, u shkatërrova sepse …
Në atë moment të saktë, Victoria ime bërtiti, ajo ishte e uritur! Në ato dy sekonda nuk e dija se çfarë kishte ndodhur me mendjen time. Ndjeva keqardhje për atë që po bëja. Unë kurrë nuk do ta lë atë vetëm!
Gjeta fuqinë brenda meje. Shumë njerëz më ndihmuan. Gjithnjë më sillnin diçka për të ngrënë apo rrobat e foshnjës. Në atë kohë interneti nuk ishte i përhapur, prandaj fillova të kërkoj ndihmë në gazeta. Ndjeva se gjendja ime u përmirësua dhe unë mund të filloja trajtimin për Victoria-n. Pas një kohe, një burrë u paraqit në shtëpinë time, me dhjetë milionë rubla. Në atë kohë ato ishin shumë!
Ai më tha se ai gjithmonë kishte ëndërruar të kishte një fëmijë, por ai dhe gruaja e tij nuk mund t’i kishin. Ishte me të vërtetë diçka e veçantë, ai e shihte vajzën time me dashuri. Ai na vizitonte shpesh dhe gjithmonë sillte diçka për Victoria-n. Pastaj ne ramë në dashuri dhe nisëm të jetonim së bashku. Gjithmonë theksonte se fëmija është vajza “jonë.”
Tani bija ime është njëzet e pesë vjeç dhe duhet t’i nënshtrohet një rehabilitimi shumë të gjatë dhe të dhimbshëm. Vëllai i saj i vogël Vladim është 20 vjeç. Unë kam qenë në gjendje të vizitoj Gjermaninë dhe qytetet e tjera të Rusisë. Ne jemi familja më e lumtur në botë. Kemi kapërcyer të gjitha pengesat. Viktoria e do babanë e saj shumë. Ajo është një notare profesioniste. Kishim shumë besim dhe shumë durim.
Vendosa të tregoja historinë time për t’i ndihmuar këto vajza që kanë situata të ngjashme me të miat. Viktoria është shëruar pjesërisht, por asgjë nuk e ka penguar atë të bëjë një jetë normale. Besoni në fëmijët tuaj. Duajini dhe kujdesuni për ta, gjithmonë!”
Për lajm-shqip:
Jorida Fataj
22.05.2018
